Wetenschappers beginnen al aan te tonen dat innerlijke waarden (houdt zijn hand op zijn hart) het meest bijdragen aan een gelukkig bestaan. Die waarden hebben we nu nodig, niet alleen in spiritueel opzicht, maar ook voor ons lichamelijk welzijn.
Onze hele samenleving wordt verblind door materiële zaken en heeft uit het oog verloren wat werkelijk van waarde is. We beoordelen alles naar materiële maatstaven en we herkennen geen andere waarden meer.
Ook in families worden mensen die geld verdienen goed behandeld en mensen die dat niet doen, beschouwd als waardeloos. Mensen behandelen hun kinderen beter als die in de toekomst waarschijnlijk veel geld zullen verdienen en ze verwaarlozen de kinderen voor wie dat niet geldt.
Sommigen kunnen zelfs vinden dat aangezien gehandicapte kinderen niet nuttig zijn, het beter zou zijn hen te doden. Hetzelfde geldt voor oude mensen: omdat die geen geld meer verdienen, worden ze niet goed behandeld en krijgen ze slechts kliekjes te eten.
We gaan op dezelfde manier om met dieren. Hennen die eieren leggen, worden goed behandeld, maar haantjes worden gedood. Hennen die geen eieren leggen, worden ook gedood. Met mensen gaat het net zo. Alleen nuttige mensen worden gewaardeerd en zij die niet nuttig zijn, worden aan hun lot overgelaten.
Onze samenleving is op jongeren gericht, maar we kunnen ook zeggen dat zij op nut gericht is. De hedendaagse beschaving erkent mensen die nuttig zijn, maar niet mensen die nutteloos zijn.
In een samenleving die alleen nuttige mensen goed behandelt, moeten we nu bidden dat we korter zullen leven. [Vouwt de handen samen]. Wanneer we oud worden, zullen we nutteloos zijn [Begint te lachen].
Dit is een probleem op wereldschaal. Ik denk dat de meeste samenlevingen geloven dat geld de enige weg is.
Diepere menselijke waarden en meelevende vrienden zijn de belangrijkste zaken in het leven, maar de mensen zien dat niet in.
Zo zal in een arm gezin waarin genegenheid heerst, iedereen gelukkig zijn. Maar als in het gezin van een miljardair de gezinsleden jaloers op elkaar zijn, elkaar wantrouwen en niet liefdevol behandelen, dan kunnen ze nog zo rijk zijn of nog zulk mooi meubilair hebben, maar gelukkig zullen ze niet zijn.
Dit voorbeeld toont duidelijk het verschil aan tussen oppervlakkige en diepere, hogere waarden.
De genegenheid en vriendelijkheid die wij mensen van nature bezitten, zijn de diepere waarden, ze vormen de basis van alle menselijke waarden.
Met deze waarden als basis kunnen oppervlakkige waarden die te maken hebben met geld en materiële bezittingen bijdragen aan het geluk van de mens. Maar zonder die basis blijven die oppervlakkige waarden zonder betekenis.
Hoe moeten we nu onderscheid maken tussen liefde en gehechtheid? Sommige ouders denken dat als ze een ‘goed’ kind hebben, dat bewijst dat ze liefdevolle ouders zijn. Ze menen dat als hun kind naar een goede school gaat, dat komt doordat ze van het kind houden.
Naar een goede school gaan is natuurlijk niet verkeerd, maar als de ouders willen dat het kind naar een goede school gaat vanuit voorwaardelijke liefde, dan is dat toch zeker dwang onder het mom van liefde?
Kinderen zijn niet het bezit van hun ouders, maar als ouders ze als bezit behandelen, is dat gehechtheid, geen liefde. Ze lijken voorwaardelijke liefde te gebruiken om grip op hun kinderen te houden.
Ze zijn niet alleen gehecht aan hun kinderen, maar ook aan het beeld van zichzelf als de ouders van goede kinderen. Zo’n relatie is geen echte liefde.
Dit is het verschil tussen voorwaardelijke en onvoorwaardelijke liefde.
Ik denk dat ware liefde absoluut in even grote mate wordt gegeven aan een pienter kind als aan een gehandicapt kind. Ik denk dat een gehandicapt kind vanzelfsprekend meer liefde, meer zorg zal ontvangen. Maar als de liefde niet oprecht is, als die voorwaardelijk is, zal een gehandicapt kind als nutteloos worden beschouwd en geen liefde ontvangen.
Ik denk dat sommige dieren zich tot op zekere hooge ook gedragen als ouders die voorwaardelijke liefde geven. Sommige vogelsoorten geven meer voedsel aan de grotere jongen in hun nest. Ik heb gemerkt dat uilen en adelaars niet evenveel aan hun kleine jongen geven als aan hun grote jongen. Aangezien ze meer aan de grotere jongen geven, denk ik dat de kleinere jongen uiteindelijk zullen sterven. Misschien maken ze in de dierenwereld net zo’n onderscheid tussen hun jongen als de mensen tussen hun kinderen. Ik weet het niet.
Hoe gaat dat met de jongen bij honden en katten? Hoe behandelen de moeders de sterke en de zwakke nakomelingen?
Ik weet het niet, maar deze vraag boeit me zeer. Als ze meer voedsel aan aan de grote en sterke jongen geven en niet veel aan hun zwakkere jongen, dan maken ze onderscheid tussen de waarde van hun verschillende nakomelingen. Dieren gedragen zich zo vanwege biologische factoren.
Vrouwelijke dieren geven vaak de voorkeur aan mannetjes die groter zijn, zodat ze gezondere, sterkere jongen krijgen. Ze geven de voorkeur aan grotere mannetjes door het biologische instinct om de soort te laten voortbestaan en betere nakomelingen voort te brengen.
Mannelijke herten vechten vaak om de vrouwtjes en degene die wint ziet er majestueus uit, terwijl de verliezer zich terugtrekt en er bij zijn vertrek heel teleurgesteld uitziet. (Lacht). Al die dingen hebben een biologische basis.
Zo gaat het ook bij mensen. Als een moeder verschillende kinderen heeft en het sterkere kind beter behandelt, dan heeft dat een biologische oorsprong. En als ze het zwakkere kind als nutteloos beschouwt en het niet veel zorg geeft – afgezien van wat we zojuist over geld en de waarde van een kind hebben gezegd-, vraag ik me af of dat gedrag ook voortkomt uit een biologisch aspect.
Als cultuur een bepaald vast gedragspatroon is, dan kunnen we zeggen dat cultuur in de dierenwereld bestaat, maar beschaving is een iets lastiger begrip.
In de dierenwereld wordt alles bepaald door fysieke factoren. In de mensenwereld stonden we in vroeger tijden dichter bij het niveau van de dieren, in die zin dat fysieke kracht boven alles ging. Het fysieke was het enige wat telde.
Maar naarmate de beschaving oprukte, werd intelligentie dominanter. Door de intelligentie van de mens is het leven erop vooruitgegaan en verfijnder geworden, en die maatschappelijke ontwikkeling is wat wij beschaving noemen.
Met andere woorden: het begrip beschaving is sterk verbonden met menselijke waarden, of in ieder geval met onze intelligentie. De overwinning van de sterke op de zwakke in fysiek opzicht is dus minder belangrijk geworden.
Intelligentie is een uniek kenmerk dat mensen bezitten en bij beschaving is het verstandelijke niveau superieur aan het fysieke niveau. Zoals de intelligentie van de mens een belangrijke rol speelt, zo doen de ware genegenheid en vriendelijkheid die de mens bezit dat ook.
De belangrijkste elementaire waarden die de mens bezit, genegenheid en vriendelijkheid, bestaan op een ander niveau dan het verstand.
In een beschaving die gefundeerd is op het verstandelijke niveau, speelt het verstand een grotere rol en zijn we geneigd mensen te beoordelen en te selecteren op basis van hun nut.
Maar als we alleen verstandelijke oordelen vellen, onze oorspronkelijke eigenschappen genegenheid en vriendelijkheid verwaarlozen en in plaats daarvan alleen dingen kiezen en waarderen die nuttig zijn, bestaat het gevaar dat die oordelen de nalatenschap van onze beschaving zullen zijn.
Ik zou graag willen spreken over wat ik bedoel wanneer ik het over beschaving heb.
Vanuit een dierlijke samenleving waarin fysieke kracht dominant was, ontstond door de menselijke intelligentie iets wat wij beschaving noemen, die de dierlijke wet van de jungle oversteeg.
Maar omdat het verstand geneigd is de dingen op basis van hun nut te waarderen, ontstond er een ander soort discriminatie, en door alleen op ons verstandelijke oordeel te vertrouwen, lopen we het risico dat we de genegenheid en vriendelijkheid onderdrukken: de meest elementaire eigenschappen van ons als menselijke dieren.
Als we echter terugkijken naar de geschiedenis van de mens, is het niet altijd zo geweest dat degenen met de grootste fysieke kracht de meeste macht hadden. De menselijke samenleving begon als een samenleving van jager-verzamelaars – een volkomen egalitaire samenleving. Als een jager wild meebracht, werd dat gelijkelijk verdeeld onder alle leden van de gemeenschap. Dit is in feite de beste methode om ervoor te zorgen dat de hele gemeenschap kan voortbestaan.
In die tijd kon vlees natuurlijk niet geconserveerd worden. Als ik bijvoorbeeld een groot hert had geschoten en het vervolgens alleen voor mijn familie hield om op te eten, zou er zeker een deel overblijven en bederven.
Dus de meest logische manier waarop zo’n gemeenschap kan voortbestaan is dat op dagen waarop ik wild schiet, ik het gelijkelijk onder iedereen verdeel, en op dagen waarop anderen wild schieten, zij hetzelfde doen.
Omdat samenlevingen van jager-verzamelaars deze methode van gelijke verdeling hadden, was er bijna geen verschil tussen de mensen die macht hadden en degenen die dat niet hadden.
Maar de introductie landbouw veranderde de menselijke samenleving radicaal. Agrarische samenlevingen bleven op één plek, zodat mensen geoogst graan konden opslaan en ook eigen meubels, huishoudelijke voorwerpen en andere bezittingen konden hebben.
In agrarische samenlevingen werd de kloof tussen arm en rijk aanzienlijk groter en ontstond er een scherp onderscheid tussen mensen die macht hadden en mensen die dat niet hadden.
Naarmate de vergaring van rijkdom mogelijk werd en er bijzonder machtige instellingen werden gecreëerd, kregen de zogeheten vier grote beschavingen in de oudheid vorm.
De invoering van de landbouw deed het idee van persoonlijk bezit ontstaan, zodat men voor het voortbestaan de middelen niet meer gelijkelijk onder alle leden van de gemeenschap verdeelde, maar het veiliger achtte middelen voor zichzelf te vergaren.